Güney Kıbrıs’ta İsrail vatandaşlarının artan arsa alımları üzerine Türkiye’de ve Kıbrıs’ta yükselen sesler, oldukça tanıdık: “El mi değişiyor?”, “Demografik dönüşüm mü yaşanıyor?”, “Güvenlik tehdidi olabilir mi?” Peki ama bu söylemleri ciddiyetle sorgulamak gerekmez mi?
Uluslararası düzlemde yabancıların toprak edinmesi, artık neredeyse her ülkede normalleşmiş bir süreçtir. Bugün Berlin’de bir Türk’ün ev alması, New York’ta bir Faslının apartman satın alması nasıl karşılanıyorsa, Kıbrıs’ta bir İsraillinin mülk edinmesi de öyle görülmelidir.
***
1. Eğer Biz Avrupa’da Mülk Alabiliyorsak…
Bugün Almanya’da yaklaşık 500 binden fazla Türk vatandaşı ev sahibi. Berlin, Köln, Hamburg gibi şehirlerde büyük konut projelerinde Türk ve Müslüman yatırımcıların ciddi payı var. ABD’de, New Jersey veya Michigan gibi eyaletlerde Müslüman göçmenler mahalleler kurdu, evler aldı, ticaret yaptı. Fransa’nın Marsilya, Lyon gibi şehirlerinde Cezayirli ve Tunuslu Müslümanlar artık yerleşik orta sınıf konumundalar.
Hiç kimse “bu bir güvenlik tehdidi” diyerek onların mülk edinme hakkını sorgulamıyor. Aksine, bu durum entegrasyon ve ekonomik güçlenme olarak görülüyor.
Aynı hakkı Kıbrıs’ta bir İsrail vatandaşına, İngiliz’e ya da İranlıya çok göreceksek, bu evrensel hukukla çelişmez mi?
***
2. Korku Siyaseti: Toprağı Kaybetmek Değil, Mantığı Kaybetmektir
Bir ülkenin, hele ki Kıbrıs gibi ekonomik bağımlılığı yüksek bir bölgenin, yabancı yatırım çekmesi olağandır. Elbette stratejik bölgeler korunmalı, güvenlik soruşturmaları yapılmalı. Ancak bu işlemleri yaparken yatırımcının dini, milliyeti ya da pasaportuyla “ötekileştirme” yapılırsa, bu sadece ayrımcılığa değil, *çifte standarda* yol açar.
Bu ülkede Müslümanlara “bölücü”, Türk’e “ajan” gözüyle bakan zihniyetin aynısını, şimdi biz mi sergileyeceğiz?
***
3. Ekonomik Krizleri Yabancıya Suç Atarak Aşamayız
Gıda fiyatları artıyor, konut zor bulunuyor, arsa fiyatları yükseliyor. Bu sorunlar elbette ciddi. Ama bu sorunları sadece “yabancı aldı diye oldu” şeklinde okumak kolaya kaçmaktır. Gerçek neden:
* Plansız şehirleşme,
* Yerel halk için sosyal konut üretemeyen yönetimler,
* Fiyat denetimini sağlayamayan ekonomi politikalarıdır.
İstanbul’daki konut krizini Körfez yatırımcısına suç atarak çözemezsek, Kıbrıs’taki fiyatları da İsrailliye suç atarak düşüremeyiz.
***
4. Her Yabancı Casus Değildir
İsrail vatandaşları Kıbrıs’ta arsa alıyor diye, bu kişileri doğrudan "istihbarat bağlantılı", "gizli ajanda" taşıyan aktörler gibi göstermek tehlikelidir. Bu yaklaşım, hem hukuk dışıdır hem de toplumsal barışı bozar. Herkesin güvenlikten yana kaygısı olabilir ama ön yargıyla politika yapılmaz.
Eğer gerçekten stratejik riskler varsa, bunu güvenlik birimleri değerlendirir. Ama kamuoyunu manipüle ederek değil, belgeye dayalı sessiz, akılcı yöntemlerle.
***
5. Çözüm Yasaklarda Değil, Düzende
Yabancıya toprak satışı yasaklanmalı diyenler, aslında Türkiye’nin ve Kıbrıs’ın dünya ile entegre olmasını da sorguluyor demektir. Asıl çözüm:
*Yerel halk için fiyat dengeleyici vergi politikaları,
*Arsa ediniminde kota ve şeffaf izin mekanizmaları,
*Konut hakkını anayasal güvenceye almak ile mümkündür.
Yasak, korku ve öfke kolaydır. Ama güçlü toplumlar, karmaşık sorunlara akıllı ve adil çözümlerle yaklaşır.
---
SONUÇ: Herkesin Toprak Edinme Hakkı Var – Bizim de, Başkasının da
Bugün Berlin’de bir Türk ailesi, Almanya’nın en iyi mahallelerinden birinde ev alabiliyorsa bu bir haktır. Aynı hakkı Kıbrıs’ta, Türkiye’de ya da başka bir yerde bir başkasına tanımamak, evrensel hukukla ve kendi ilkelerimizle çelişir.
Korkularla değil, özgürlüklerle; düşmanlıkla değil, hukukla yönetilen bir ülke olmak istiyorsak, her yatırımcıya değil, *yalnızca yolsuzluğa, kuralsızlığa ve ayrımcılığa* karşı çıkmalıyız.
Kısaca:
* Herkesimden coğrafyadan insan Batı’da mülk alabiliyorsa, başkaları da burada alabilir.
* Yabancı yatırım korkulacak değil, düzenlenerek yönlendirilecek bir şeydir.
* Ön yargı değil, şeffaflık ve hukuk esas olmalıdır.
---
Bir sonraki yazıda görüşmek üzere... Sağlıcakla kalın...