İnsan!

Modern insan her geçen gün daha da bencilleşiyor ve yalnızlaşıyor. 
Kim ne derse desin…

Eskiden, çok eskiden baba ve dedelerimizin kullandığı kolalı mendiller olurdu. 
 
Anne-ninelerimizin güzelce ak pak yapıp, ütüleyip kolaladığı... Baba-dedelerimiz ceketlerinin iç cebinde taşır, pantolonlarının arka cebine koymaya hayâ ederlerdi. 
Şimdi kâğıt mendil çıktı; insanoğlu sözüm daha da modernleşti, çağ atladı!
Ve…

Kullan at devri başladı… İlişkilerde böyle oldu.

Tahammül, müsamaha, hoşgörü tamamen ortadan kalktı... 

Aynı çatı altında insanlar birbirine yabancılaştı, duyarsızlaştı. Kimse kimsenin derdini, acısını umursamaz oldu. “El vermek”, “El almak”, “El ele vermek”,  “Bir elin nesi iki elin sesi var”, “El ele vermeyince taş yerinden kalkmaz” gibi güçleri birleştirip işbirliği yapmak, yardımlaşma ve dayanışma içinde olmayı anlatan, insanların birbirine destek olması gerektiği telkininde bulunan deyim ve atasözlerimiz dikkate alınmaz oldu. 
Hattâ unutuldu!

Modern insan kalabalıklar içinde her geçen gün daha da bencilleşti, yalnızlaştı ve duyarsızlaştı.

Duyu ve duygularını kaybetti. Mekanik bir varlık oldu. 

“Ben” merkezli bir anlayışın içine çekildi her geçen gün daha da bencilleşti. Bencilleşen insan, benlik taşları ile ördüğü duvarların arasındaki kendi dünyasında yapayalnız yaşamaya başladı. Yalnızlaşan bencil insanlar etrafından bîhaber daha da duyarsızlaştı. 

Toplum, “Duyarsız ve duygusuz” olma yolunda emin adımlarla ilerledi.  

İnsanı insan yapan en temel özelliklerden biri de duygularını ortaya koymasıdır. 

Alex Kanevsky, “İnsanoğlu Virgülü Kaybetti” yazısında bakın içinde bulunduğumuz gerçeği ne de güzel anlatıyor.

Yazar ve ressam Rus kökenli Alex Kanevsky‘e ait bu satırlar:
İnsanoğlu bir gün;
Virgülü kaybetti:
Söyledikleri birbirine karıştı.
Noktayı kaybetti:
Düşünceleri uzayıp gitti, ayıramadı onları.
Ünlem işaretini kaybetti bir gün de:
Sevincini, öfkesini, bütün duygularını kaybetti.
Soru işaretini kaybetti bir başka gün:
Soru sormayı unuttu.
Her şeyi olduğu gibi kabul eder oldu.
İki noktayı kaybetti bir başka gün:
Hiçbir açıklama yapamadı.

Hayatının sonuna geldiğinde
Elinde sadece tırnak işareti kalmıştı.
“İçinde de başkalarının düşünceleri vardı yalnızca."

Duygu ve düşüncelerimizle var olduğumuzu hatırlamadığımız sürece; tüm noktalama işaretlerini kaybedeceğiz. 
Daha da önemlisi; Duygu ve düşüncelerimizi…

Sâdi Şirâzî Bostan ve Gülistan’da der ki:
“Çok mühim olan toplum düzeninin sağlanması için yaşamanın birtakım kurallara bağlanması, kötülüklerin cezalandırılması, iyiliklerin mükâfatlandırılması lâzımdır. Fakat bazen, cezanın yanında, müsamahanın ve affın da değeri vardır. Hattâ, icabında, yalan bile gerçekten üstündür!”

Mutlu insan konusunu daha geniş ve daha sürekli mânada anlamamız gerek. Saadet, sadece maddenin, suret’in huzuru değildir. Dünyada elde edildikten sonra ölümle kesilmeyen, ölümün ötesinde devam eden saadettir; ruhun ve mâna’nın saadetidir. İnsan dünyada buna göre hazırlanmalı ve karanlık mezarın içine elinde ışıkla girmelidir. Bunun ilk merhalesi şudur:

Tutkuları yenmek… Yani kendine mağlûp olmamak…
İnsan tutkularla doludur. Bunlar başıboş bırakılırsa, haşarı ve toy bir at gibi bizi kendi istikametlerinde bilinmez tehlikelere doğru kaçırırlar. Tutkuların dizginlerine hâkim olabilmek, gerçek insanın, âdil, kanaatkâr, mütevazı ve bilge insanın, gönül er’inin şiârı olmalıdır.
Terbiyenin gayesi budur. İnsana göz, kulak; akıl ve irade bunun için verilmiştir.

Olumsuzluklara galip geldiğimizde, özlediğimiz gerçek saadet başlamış sayılır. Artık insan, kendini birtakım küçüklüklere ve zaaflara kaptırmayacak, hiç olmazsa başkalarına zarar vermeyecek seviyeye ulaşacaktır. Bu hasletlere sahip insan böylece diğer insanlara faydalı olacak ve bu ölçüde ruhu selim, kalbi selim, aklıselim, zevki selim bir insan olacaktır.

İnsanlık bir maddî kalıp değildir. İnsanlık keremdir, iyi olmaktır. Önce hüner gerek. Kırmızılı, mavili boyalarla, kemerlere de insan resmi çizebilirsiniz. Eğer bir erdemi, keremi yoksa Âdemoğlunun duvar nakşından ne farkı kalır? Dünyayı ele almak hüner değildir. Yapabiliyorsan bir gönül elde et.
Kırk gün rahimde kalan su damlası, şekilce insan olur. Eğer kırk yaşındakinin aklı, edebi yoksa gerçekte ona “İnsan” denemez.
Hepimiz kendi ayıbımızın hamalıyız ama başkalarının kusurlarını kınıyoruz…