Barış...
Kulağa ne kadar sade, ne kadar insani geliyor değil mi?
Ama ne gariptir ki, dünyada en çok korkulan kelimelerden biridir. Özellikle de çıkarın, menfaatin, ekranın ve mikrofonun merkezinde olanlar için.
Gazze ile İsrail arasında sağlanan barışın ardından sokakta çocuklar biraz olsun gülümserken, anneler derin bir nefes alırken, ekranlarda bir telaş başladı.
Bazı gazeteciler, televizyoncular, akademisyenler — sanki barış değil de kıyamet ilan edilmiş gibi — kaşlarını çattı.
Niye? Çünkü onların düzeni, savaşın gürültüsünde büyür.
Barış sessizdir. Sessizlikte gerçekler duyulur.
Ve bazıları bu sessizlikte kendi yalanlarının yankısını duymaktan korkar.
Yıllardır ekranlardan savaşın dumanını üfleyenler, bugün barışın ışığından rahatsızlar.
Çünkü barış demek, artık nefretin manşet olmayacağı bir dönem demektir.
Barış, kanın reyting getirmediği, gözyaşının manşet olmadığı bir dünyayı işaret eder.
Ve bu bazıları için en büyük tehdittir: Çünkü barış, yalanın ekmeğini elinden alır.
Barış bir güçtür, zayıflık değil.
Bir toplumun savaşmayı değil, yaşatmayı seçmesidir.
Tankla değil, vicdanla kazanılan bir zaferdir.
Gazze’de bir çocuk artık bomba sesi yerine kuş sesi duyabiliyorsa, bu dünyanın en büyük askeri başarısıdır — çünkü o savaşsız kazanılmıştır.
Ama hâlâ anlamayanlar var.
Barışın, tarafsızlığın değil; insanlığın tarafında durmak olduğunu idrak edemeyenler…
Oysa barış, “kim kazandı” değil, “kim hayatta kaldı” sorusuna verilen en onurlu cevaptır.
Barış, adaletin ve vicdanın el sıkıştığı yerdir.
Barış, geçmişin değil geleceğin haberi olmalıdır.
Kısacası, barıştan rahatsız olanların sesi ne kadar yüksek çıkarsa çıksın, tarihin kalemi onların değil, barışı savunanların elindedir.
Çünkü sonunda hep aynı şey olur:
Savaşın dili kaybeder, barışın sesi kalır
Sevgili okurlarım, bir sonraki yazıda görüşünceye kadar sağlıcakla kalın...